Laat mij je vertellen wat liefde is, want jij weet daar niet genoeg van. Jij zult nooit van iemand houden zoals ik van jou hield. Jij kunt nooit voor iemand overhebben wat ik voor jou heb overgehad.
Ik had de blues en ik haatte mezelf erom. The blues ain't nothing, the blues ain't nothing, the blues ain't nothing but a good man feeling bad. En zelfs dat klopt niet, want ik was niet goed voor je.
Eerlijk gezegd voelde ik me belachelijk en larmoyant. Voorspelbaar ook. Elk liedje dat ik hoorde, ging over jou. In elke droom speelde jij in technicolor de hoofdrol. Als ik mijn omgeving weer eens vergeten was, dacht ik altijd aan jou. Alle clichés zijn waar en die gedachte is misschien nog wel het pijnlijkst. Want ik ben toch zo anders dan al die anderen?
De kleinste kleinigheid heeft ons van elkaar verwijderd. Ik kan nog steeds niet geloven dat je echt weg bent. Nooit had ik serieus gedacht dat het zo ver zou komen. Als, ja, áls jij in die weken na je boodschap maar eenmaal je hand liefkozend naar me had uitgestoken, was dit allemaal niet nodig geweest. Je had ieder moment terug gekund.
En nu kúnnen we niet meer terug, dat weet ik ook wel. Er is iets onherstelbaars gebeurd. Ik ken je niet meer, weet niet meer wat je doet en denkt en durft. Dit kan niet. Dit mag niet. Dit is helemaal verkeerd.
I got the blues thinking of you. Hoe heb je toch zo kortzichtig kunnen zijn, het zover te laten komen?
