Waarom gebeuren sommige dingen nu niet op het moment dat je het nodig hebt, dat je zit te peinzen, je hersens pijnigt voor een goede oplossing of uitkomst voor je probleem. Wat je wil, waarom je het wil en wanneer je het wil. Doordat het meestal niet gebeurt, groeit het verlangen, en verlangen wordt na verloop van tijd verterend. Je gedachten gaan allemaal uit naar die ene gedachte, die ene persoon.. En hoe je het ook wendt of keert, een simpele oplossing is er niet. Als je te snel toegeeft aan verlangens die een (vaak simpele) oplossing hebben, gaat het veelal toch nog mis; het bereikte verlangen valt tegen of blijkt niet te voldoen aan je hoop en verwachtingen. En soms krijg je spijt van het toegeven aan je verlangen, je wenst dat je hem nooit had gehad en iemand je tegen had gehouden aan dit verlangen tegemoet te komen. Daarom zijn verlangens onbetrouwbare gedachteslierten. Uitstellen of verbannen van een verlangen is veelal dan ook de enige oplossing.
Zij het niet zo dat ook dat in de praktijk niet goed lukt. Althans, in mijn geval niet. Ik stelde mijn verlangen in eerste instantie naar behoren uit, maar ik bleef smachten naar de aanraking, het gefluister van het toegeven aan het verlangen in mijn oor. En ik gaf toe, en het was geweldig. Geen spijt, geen weg terug en ik zou niet anders meer willen. Die nacht heeft me iets gebracht wat ik koester en wat me niet meer kan verteren. Onbereikbaar voor mensen nabij, maar vol sprankelijk in mijn binnenste.
Mijn schuld is weggeveegd en ik ben trots, op wat ooit onvergeeflijk zal zijn.
Strange world
Geen opmerkingen:
Een reactie posten