Relationships don't work the way they do on television and in movies: Will they, won't they, and then they finally do and they're happy forever - gimme a break. Nine out of ten of them end because they weren't right for each other to begin with, and half the ones that get married get divorced, anyway. And I'm telling you right now, through all this stuff, I have not become a cynic, I haven't. Yes, I do happen to believe that love is mainly about pushing chocolate-covered candies and, you know, in some cultures, a chicken. You can call me a sucker, I don't care, 'cause I do...believe in it. Bottom line...is the couples that are truly right for each other wade through the same crap as everybody else, but the big difference is, they don't let it take them down.
Strange world
20 juni 2011
Amen
Too Bad
Farewell to my only friend
You've been so good to me
Now the carnival has ended
Let's set the tigers free
The spring was always early
And the winter never came
But since I got this hunger
It just hasn't been the same
True love feeds on absences like pleasure feeds on pain
So no matter where I'm standing I still love you all the same
And I hope you feel the same way when it's your turn to disappear
I'll be cheering from the sideline with a sandwich and a beer
And all at once I step outside into the wind and rain
I let it wash my weary eyes and see you do the same
I'm leaving for the great wide open plains
Leaving while this holy spark remains
I see you've written promises to make me stay
But it really doesn't matter now anyway
I'm leaving
I'm leaving
Villagers
You've been so good to me
Now the carnival has ended
Let's set the tigers free
The spring was always early
And the winter never came
But since I got this hunger
It just hasn't been the same
True love feeds on absences like pleasure feeds on pain
So no matter where I'm standing I still love you all the same
And I hope you feel the same way when it's your turn to disappear
I'll be cheering from the sideline with a sandwich and a beer
And all at once I step outside into the wind and rain
I let it wash my weary eyes and see you do the same
I'm leaving for the great wide open plains
Leaving while this holy spark remains
I see you've written promises to make me stay
But it really doesn't matter now anyway
I'm leaving
I'm leaving
Villagers
3 juni 2011
Schrödingers kat
Ik dacht altijd dat het voor mannen maar makkelijk was om in een relatie verzeild te raken. De keren dat ik vrouwen hoor zeggen dat ze graag een lief vriendje willen, zijn absoluut niet op 1 hand te tellen. Maar onlangs vertelde een ex-geliefde me dat het helemaal niet zo makkelijk ligt, omdat je nooit weet wanneer het je overvalt en het op andere momenten niet valt af te dwingen. Dat verwarde me even, omdat ik mannen ook vaak heb gezien als oppervlakkig en hunkerend naar elk sprankje vrouwelijke aandacht. Bovendien puilt de wereld uit van de mooie vrouwen. Een tijd lang heb ik me daardoor laten intimideren, door vrouwelijke schoonheid. Inmiddels heb ik besloten dat het me weinig doet en geloof ik dat ik het qua mannelijke aandacht ook absoluut niet slecht voor elkaar heb, maar nu een man bevestigde dat het inderdaad allemaal anders in elkaar stak dan ik al jarenlang heb gedacht, keek ik er toch even van op.
We zaten op het terras en ik zag hoe hij met zijn blik een mooi blond meisje in een blauw zomerjurkje volgde. Ik nipte van mijn wijn en zei enigszins gefrustreerd ‘Je vindt haar leuk, hè?’. ‘Zou nooit competitie zijn geweest voor jou,’ bezwoer hij. Met een gefronste wenkbrauw keek ik opzij en zag dat hij het meende. ‘Ga nou geen rare dingen denken, ‘ zei hij, ‘het gaat erom dat de keuze als die er nog was erg makkelijk zou zijn.’ Omdat mijn wenkbrauw zich nog niet terug naar zijn natuurlijke positie bewoog ging hij er even voor zitten en lichtte het toe. ‘Je hebt vrouwen die adembenemend lijken, maar snel gewoontjes worden. Eén oogopslag is genoeg om alles te zien. En je hebt vrouwen die gewoontjes lijken, maar je langzaam betoveren. Ze kruipen onder je huid; met hun karakter, hun manier van bewegen, het palet van uitdrukkingen. Totdat je – zomaar, ineens – beseft dat je verloren bent. Het kan zijn als je de afwas doet en even aan haar denkt. In bad zit, of in de trein. Een tijdbom die afgaat als de kritische massa is bereikt. Zo was jij. Ik viel voor je, daarna viel ik nog harder. Een ongeneeslijk en accelererend houden van.’
Een tijdje zweeg ik na die openbaring. Hij vroeg: ‘Wat denk je?’ Ik wilde weten waarom hij eigenlijk mijn vriendje werd. ‘Omdat ik iets gezien heb,’ zei hij, ‘en waarom was je bij mij?’ ‘Gewoon. Omdat ik van je hield.’ Hij snoof. Misschien was dat niet het goede antwoord. Dit is wat ik bedoelde: ik dwaalde door het leven en ving een glimp op van een waarheid, zo lucide, dat niemand me wijs kan maken dat het een illusie was. Dat klinkt dommer dan ik ben, maar ik heb het niet over verliefdheid. Ik weet dat dat een soort psychose is, die mestvaalten omhangt met bloemengeuren. Ik was verliefd op hem, dat ook. Maar nadat het wegstierf bleef ik van hem houden. Geen vlinders meer, maar datgene dat daadwerkelijk betekenis heeft. Een nabijheid waarover ze het in de Yes en de Viva nooit hebben.
Hij kon goed praten, altijd al. Hij betoverde je en liet je smachten naar meer van zijn aanwezigheid, meer van zijn aandacht en affectie. Hij was meer dan eens vreemdgegaan. Ik vergaf het hem omdat hij het opbiechtte met een emmer tranen. Dat offer was bedoeld om zijn schuldgevoel af te kopen, ten koste van mij. Wat verloor hij ermee? Niets. Ik was alleen maar bang dat het nog eens zou gebeuren en sloofde me harder uit dan ooit. Zo zijn mannen nou eenmaal, vergoelijkte ik. Zo zijn ze niet allemaal, weet ik nu, maar je moet goed zoeken. Laat je er in ieder geval niet door tegenhouden. Elke mogelijke relatie is te vergelijken met Schrödingers kat. Je weet niet wat het is of zal zijn, tot je het probeert.
We zaten op het terras en ik zag hoe hij met zijn blik een mooi blond meisje in een blauw zomerjurkje volgde. Ik nipte van mijn wijn en zei enigszins gefrustreerd ‘Je vindt haar leuk, hè?’. ‘Zou nooit competitie zijn geweest voor jou,’ bezwoer hij. Met een gefronste wenkbrauw keek ik opzij en zag dat hij het meende. ‘Ga nou geen rare dingen denken, ‘ zei hij, ‘het gaat erom dat de keuze als die er nog was erg makkelijk zou zijn.’ Omdat mijn wenkbrauw zich nog niet terug naar zijn natuurlijke positie bewoog ging hij er even voor zitten en lichtte het toe. ‘Je hebt vrouwen die adembenemend lijken, maar snel gewoontjes worden. Eén oogopslag is genoeg om alles te zien. En je hebt vrouwen die gewoontjes lijken, maar je langzaam betoveren. Ze kruipen onder je huid; met hun karakter, hun manier van bewegen, het palet van uitdrukkingen. Totdat je – zomaar, ineens – beseft dat je verloren bent. Het kan zijn als je de afwas doet en even aan haar denkt. In bad zit, of in de trein. Een tijdbom die afgaat als de kritische massa is bereikt. Zo was jij. Ik viel voor je, daarna viel ik nog harder. Een ongeneeslijk en accelererend houden van.’
Een tijdje zweeg ik na die openbaring. Hij vroeg: ‘Wat denk je?’ Ik wilde weten waarom hij eigenlijk mijn vriendje werd. ‘Omdat ik iets gezien heb,’ zei hij, ‘en waarom was je bij mij?’ ‘Gewoon. Omdat ik van je hield.’ Hij snoof. Misschien was dat niet het goede antwoord. Dit is wat ik bedoelde: ik dwaalde door het leven en ving een glimp op van een waarheid, zo lucide, dat niemand me wijs kan maken dat het een illusie was. Dat klinkt dommer dan ik ben, maar ik heb het niet over verliefdheid. Ik weet dat dat een soort psychose is, die mestvaalten omhangt met bloemengeuren. Ik was verliefd op hem, dat ook. Maar nadat het wegstierf bleef ik van hem houden. Geen vlinders meer, maar datgene dat daadwerkelijk betekenis heeft. Een nabijheid waarover ze het in de Yes en de Viva nooit hebben.
Hij kon goed praten, altijd al. Hij betoverde je en liet je smachten naar meer van zijn aanwezigheid, meer van zijn aandacht en affectie. Hij was meer dan eens vreemdgegaan. Ik vergaf het hem omdat hij het opbiechtte met een emmer tranen. Dat offer was bedoeld om zijn schuldgevoel af te kopen, ten koste van mij. Wat verloor hij ermee? Niets. Ik was alleen maar bang dat het nog eens zou gebeuren en sloofde me harder uit dan ooit. Zo zijn mannen nou eenmaal, vergoelijkte ik. Zo zijn ze niet allemaal, weet ik nu, maar je moet goed zoeken. Laat je er in ieder geval niet door tegenhouden. Elke mogelijke relatie is te vergelijken met Schrödingers kat. Je weet niet wat het is of zal zijn, tot je het probeert.
Abonneren op:
Posts (Atom)