Meta

Soms voel ik plotseling de aandrang tot schrijven, onhoudbaar, en ik kan niet anders dan mijn weg zoeken naar mijn computer of liever nog, pen en papier opduiken. Maar als ik dan eenmaal zit wil er vaak maar niets op de witte pagina's vloeien. Soms begin ik dan verwoed te schrijven zonder te weten waar elke zin eindigt, maar voor ik de paginarand bereik heb ik voorgaande tekst alweer woest doorgestreept of dwalen mijn gedachten af en verandert een willekeurige lettergreep in een paginavullende dinosaurus. Mijn inspiratieloosheid frustreert me, maar hangt wellicht samen met de algehele luwte waarin mijn leven op dit moment verkeert. Niet dat ik wil klagen, mijn leventje is alleen doorgaans wat ruwer dan dit. Maar hoewel ik me emotioneel gezien nooit heb gevoeld als een rots in de branding (meer de zee die er woest op stukslaat), is het ergens wel prettig dat de rust is neergedaald. Even wennen, dat wel. Gemoedelijk is het woord. Uitslapen tot ik wakker word, luieren met de kat, dansjes doen in mijn ondergoed in het ochtendzonnetje op blije muziek en een paar uurtjes op banenjacht zijn zo'n beetje mijn belangrijkste verplichtingen vandaag de dag. Geen vroege dagen met wekkers die afgaan, geen schofterig vriendje of dergelijke relatieperikelen, geen dingen die móeten. Niets. Houdt wel in dat ik over dezelfde onderwerpen en bijbehorende gemoedstoestanden ook niets meer te spuien heb. Maar neem het me eens kwalijk. Terwijl ik hier zit, aan mijn bureau in het zonnetje met een mok koffie en de krant nonchalant opengeslagen over mijn lege agenda, geniet ik er stilletjes van dat ik mezelf eigenlijk best in mijn handjes mag knijpen dat ik alleen maar kan schrijven over het feit dat ik niets heb om over te schrijven. Het kan allemaal zoveel vervelender.

Ontresideren

Soms fluister je klanken en staart naar me met die
grootse nonchalance in je blik
(alsof de wereld je niets doet, maar ik weet beter)

Met vlagen regent het in jou maar dat ziet niemand
omdat je uitbundig ongedwongen leeft
(mensen worden ongemakkelijk van verdriet)

Tussen lot- en leefgenoten sta je als verstild terwijl
je opvalt alsof je dat altijd al deed
(sentiment of stond je altijd naderbij dan anderen?)

Zo leerde ik je kennen jaren terug
je wankelde niet, was nog niet bevlogen
(en eindigen niet zoveel vriendschappen verkreukeld in de goot?)

Alsof je leunde tegen de deurpost, maar zwijgend.

Wat het is

"Af en toe denk ik dat ik alleen maar leef in jouw schaduw; een stukje van jouw leven waar niemand vanaf weet. Mensen die niet uit je leven verdwijnen, besef ik, zorgen vaak voor ongemak. Het beste is verdwijnen uit de levens van mensen en dan weer opduiken in de levens van andere mensen, voor wie alles nog nieuw is, voor wie de glans nog niet is vergaan, die nog de kracht hebben om in jouw goudverf goud te herkennen, om in je schorre stem het geluid van een operazanger te horen.

Het is een vreemd gevoel dat we door een plas water van elkaar gescheiden worden. Weet je wat het is? Elke liefde, zelfs de kleinste, begint met aandacht. Aandacht is de accu van het verlangen. Na ons afscheid trof het me plotseling: Alle woorden die ik heb gewogen en nooit heb uitgesproken kwamen terug, tientallen liefdesverklaringen, ongeschreven brieven, geschreven brieven die nooit zijn gepost, tranen die ik toch maar had ingehouden, beledigingen die ik toch maar had ingeslikt. Ik heb mijn leven niet geleefd, ik heb er formuleringen voor gezocht, formuleringen die niemand onberoerd moesten laten, die de werkelijkheid voor altijd zouden veranderen, maar die ik uiteindelijk toch maar niet had uitgesproken of alleen daar waar niemand ze kon horen. Liefde, en het herkennen ervan, komt daarmee op een wankel voetstuk te staan. In mijn ervaringen is er een dun scheidingslijntje tussen liefde en haat, trouw en ontrouw. Het zijn begrippen die er op een gegeven moment niet meer toe doen, of beter gezegd, het zijn begrippen die van betekenis veranderen. Misschien moet je om echt te kunnen leven de controle opgeven."