Ontresideren

Soms fluister je klanken en staart naar me met die
grootse nonchalance in je blik
(alsof de wereld je niets doet, maar ik weet beter)

Met vlagen regent het in jou maar dat ziet niemand
omdat je uitbundig ongedwongen leeft
(mensen worden ongemakkelijk van verdriet)

Tussen lot- en leefgenoten sta je als verstild terwijl
je opvalt alsof je dat altijd al deed
(sentiment of stond je altijd naderbij dan anderen?)

Zo leerde ik je kennen jaren terug
je wankelde niet, was nog niet bevlogen
(en eindigen niet zoveel vriendschappen verkreukeld in de goot?)

Alsof je leunde tegen de deurpost, maar zwijgend.