Toen vanmorgen, onderweg naar mijn werk, mijn ketting met veel geweld van mijn fiets brak, was het eerste wat mijn hoofd binnenschoot ‘Allez, ik ga wel te pootjes’. Ik schrok daar een beetje van. Ik ben helemaal niet zo’n misselijkmakende optimist die bij elke tegenslag juichend een oplossing bedenkt. Naar mijn idee val ik in de categorie van mensen die in eerste instantie uitgaan van onvermijdelijke doemscenario’s, maar die stiekem ook wel weten dat alles uiteindelijk best wel goed komt. Zou ik dan daadwerkelijk positiever zijn ingesteld dan ik mezelf voorhoud, of heeft kabouter Wesley door de jaren heen enkel mijn vocabulaire bevuild - met optimistisch sarcasme tot gevolg? Iemand zou erop moeten promoveren.
Ik viel van de ene verbijstering in de andere toen ik na het opstarten van mijn pc de vertrouwde zak eierkoeken van de AH uit mijn tas trok en constateerde dat de grondig geselecteerde voordelen ontbraken. Nee, ik doel niet op de (minstens zo vertrouwde) 35%-sticker, maar op het lijstje met twee à drie positieve punten over een AH-huismerkproduct, dat normaliter op elke dergelijke verpakking verschijnt. Waar is Meneer Superpositivo?
Ik zag het als de perfecte baan: de hele dag huismerkproducten testen terwijl je op een kladblokje de twee à drie positieve dingen van het product krabbelt die je zijn opgevallen, zoals ‘gemaakt van bleekvrij papier’ of ‘makkelijk te kraken’. Fantastisch. En nu zijn die schitterende productvoordelen zonder vooraankondiging plotseling spoorloos van de verpakking verdwenen.
Eerlijk gezegd moet ik achteraf bekennen dat de toegevoegde waarde van de posipunten al een tijdje dalende was. Meegaand met de hype van AH’s ‘gezonde keuze’ werd deze kreet op het merendeel van de producten door Meneer Superpositivo overgenomen, en een tweede bolletje werd steeds vaker ongeïnspireerd gevuld (Meergranenbrood: - Vol granen, of Pelpinda’s: - Grote zak). Maar desondanks kon ik me bij aankoop van elk huismerkproduct weer verkneukelen bij de positieve draai die er aan mijn dag werd gegeven. “Ja,” knik ik dan, “ja, deze zoutjes zijn inderdaad lekker krokant en hebben absoluut een heerlijk knoflookaroma.”
Zou er iets gebeurd zijn in het leven van Meneer Superpositivo dat hij zich niet meer helemaal kon geven? Is hij gescheiden? Is zijn lening bij de bank afgewezen en heeft hij zijn auto moeten verkopen? Heeft Appie hem wegbezuinigd nu de gemiddelde consument toch alleen nog maar op vrijdag langskomt om gehaast en chagrijnig de weekboodschappen in zijn kar te smijten?
Natuurlijk hoop ik niet dat dit laatste het geval is. Ik hou mezelf maar voor dat Meneer Superpositivo met zijn vrouw, drie kinderen en labrador op vakantie is in Italië, waar hij van het stralende weer geniet en op de camping helemaal niet denkt aan de drie positieve punten van de toiletrol onder zijn arm. Dat hij op een terrasje geniet van de heerlijke niet-huismerk lasagne (- Grote hoeveelheid) en ’s avonds na een flesje wijn (- Soepel en fruitig) tevreden naast zijn vrouw in de tent kruipt. En dat enkel bij het zien van het verzakte lijf van zijn vrouw in het licht van de zaklamp heel even de gedachte ‘ik wou dat ik geen ogen had’ door zijn kop schiet. Maar wie neemt het hem kwalijk. Meneer Superpositivo heeft vakantie.
