Waterwegen omsluiten tamme hagelwitte schapen, terwijl
over de dam een groene deken lonkt. Geen enkele gaat, geen enkele volgt.
Zo vond ook jij je leven overmatig in het gelid. Eens een dag wat meer dan eten en praten en ademen. Dat doet al iedereen en alles.
Ternauwernood aan je werk en thuis ontsnappen, je baas totzienskussen. Weg uit de kudde, diep inhaleren en allesbehalve grijpbaar leven.
Maar die stap nam je nooit en niemand volgde. Lamgeslagen
bleef je zitten waar je zat, ontevreden je leven verder stagnerend en stil.
En al die tijd groeide de dam graziger, het gras groener, de hemel bewolkter en verschoten de schapen naar zwarter dan wit.
Ik was het die ontsnapte. Ik stapte uit het gelid.
