Impulsen

Elke avond nadat ze tegen mijn buik is ingedoezeld en daar een uurtje heeft liggen snorren, besluit mijn kat plotseling, zonder aanleiding, dat het genoeg is geweest. Ze worstelt zich los uit mijn greep, staat op en verplaatst haar nog warme lijfje naar het mandje naast mijn bed, waarbij ze altijd dezelfde route over mijn hoofdkussens volgt, of richting het raam en de aanlokkelijk duistere nacht.

Ik wou dat ik over zulke daadkrachtige impulsen beschikte, die me onaangekondigd overvielen en dwingen over te gaan tot actie. Maar niets is minder waar, helaas. Uitslapen kost me geen moeite. Taken kan ik eindeloos voor me uit schuiven en het moment tussen klaar zijn met douchen en deze daadwerkelijk uitzetten lijkt met het jaar langer te duren (het laatste halfjaar ging ik zelfs in de douchebak zitten en wachtte tot het warme water helemaal op was). Vorig jaar werd ik na drie dagen van helse pijn al hallucinerend en flauwvallend en bovenal heel koppig weigerend om met buikpijn naar de eerste hulp te gaan, verlost van mijn op knappen staande blinde darm. Koppigheid en uitstelgedrag zijn een gevaarlijke combinatie. Genoeg is maar zelden genoeg. Het kan altijd groter, erger, meer, vervelender, zieker, pijnlijker en wat er verder ook maar overtreffend is. Puur feitelijk gezien een positieve levensfilosofie, maar waardeloos in de praktijk omdat het de noodzaak tot het ondernemen van passende actie snel afvlakt.

Nu ben ik iemand die doorgaans wel beschikt over scherpe zintuigen. Zelfs op volle snelheid op de fiets is er geen detail dat me ontgaat. Ik geloof dat dat de reden is dat ik het tot op heden zonder spontane ingevingen heb kunnen stellen. Wat me ongepland zou moeten komen aanwaaien pik ik uiteindelijk vanzelf uit eigen beweging op. Maar het merendeel van de mensen om me heen baseren hun handelen meer en meer op spontane ingevingen en impulsen die van oudsher zijn ingeprent. Slechts eenmaal, in mijn vroege jeugd, was ik ervan overtuigd dat ik iemand had gevonden die net was als ik. Ik heb langer dan nodig was gedaan over mijn zwemdiploma omdat ik mijn hoofd niet boven water kon houden. Zo verklaarde de zwemleraar dat in ieder geval aan mijn ouders. Dus bleef ik net zo lang lessen volgen tot ik dat wel kon. Maar leven moet je maar meteen kunnen en je krijgt ook nooit een diploma. Sommige mensen vinden dat geen probleem. Leven is voor hen: blijven ademen. Wanneer je hart maar pompt en je adem kunt halen, dan leef je. Zo simpel ligt het volgens mij niet. Zwemmen is ook iets heel anders dan slechts je hoofd boven water houden. Een dikke jongen uit mijn tweede jaar zwemles kon heel goed drijven op zijn rug. Hij ging in het water liggen en dreef. En verder deed hij niks. Onze zwemlerares probeerde hem de slagen te leren, maar zodra ze niet keek draaide hij zich op zijn rug om weer te gaan drijven. Hij keek altijd gelukkig wanneer hij dreef, maar zwemles gaat niet om geluk. Iedere keer werd hij weer aan een haak naar de kant getrokken. Dat soort dingen kon ik als kind al niet aanzien. Volgens mij heeft de dikke jongen nooit zijn diploma gehaald terwijl ik zeker weet dat hij nooit zal verdrinken.

Toen we laatst een film zaten te kijken die ernstig tegenviel schoot ik verontwaardigd overeind toen iemand de afstandsbediening pakte en wegzapte. ‘Ik kon het niet meer aanzien,’ verklaarde hij. Nog nooit heb ik een film afgezet omdat hij slecht was. Ik kon ook niet begrijpen dat iemand dat wél kon. Die hele nacht heb ik me afgevraagd hoe de film eindigde, tot ik uiteindelijk maar uit bed ben gestapt en de betreffende film heb opgezocht. Pas toen voelde ik me rustig genoeg en kroop weer onder het dekbed, klaar om te gaan slapen. Dat was ook het moment dat de kat snorrend binnenwandelde en naast mijn bed een zorgvuldig afgekloven muizenlijk deponeerde. Grinnikend ruimde ik het op en concludeerde dat het ook eigenlijk maar goed is dat ik niet beschik over dergelijke impulsen. Een deel van de mensheid zou dan immers hetzelfde lot zijn toegedaan als die domme, dode muis.

Sis

I'm a fool to be kind to you
It's not what the men in your life tend to do
Must be so strange: finding someone
who only accepts you

Rejection's a lesson you've had
You're lost in the anger you feel for your dad
But, oh, how he loves you,
there's no doubt
with all his high hopes for you

I could push you away
I could say I don't want you no more
I could drive you right into the floor
And tell you you're useless,
get used to it lady

But I'm big in believing that baby,
you're bigger than that
It's respect for yourself that you lack
And success, it's a mood that you choose
With every step

I want to grow old with you
To hold your old hand and look back on our youth
I will be strong, times I might not
I'm only human

So, be free like a bumble bee
Spread wings like a bird
Squawk like a peacock and
Let your voice be heard



Charlie Winston - Every Step