Meta

Soms voel ik plotseling de aandrang tot schrijven, onhoudbaar, en ik kan niet anders dan mijn weg zoeken naar mijn computer of liever nog, pen en papier opduiken. Maar als ik dan eenmaal zit wil er vaak maar niets op de witte pagina's vloeien. Soms begin ik dan verwoed te schrijven zonder te weten waar elke zin eindigt, maar voor ik de paginarand bereik heb ik voorgaande tekst alweer woest doorgestreept of dwalen mijn gedachten af en verandert een willekeurige lettergreep in een paginavullende dinosaurus. Mijn inspiratieloosheid frustreert me, maar hangt wellicht samen met de algehele luwte waarin mijn leven op dit moment verkeert. Niet dat ik wil klagen, mijn leventje is alleen doorgaans wat ruwer dan dit. Maar hoewel ik me emotioneel gezien nooit heb gevoeld als een rots in de branding (meer de zee die er woest op stukslaat), is het ergens wel prettig dat de rust is neergedaald. Even wennen, dat wel. Gemoedelijk is het woord. Uitslapen tot ik wakker word, luieren met de kat, dansjes doen in mijn ondergoed in het ochtendzonnetje op blije muziek en een paar uurtjes op banenjacht zijn zo'n beetje mijn belangrijkste verplichtingen vandaag de dag. Geen vroege dagen met wekkers die afgaan, geen schofterig vriendje of dergelijke relatieperikelen, geen dingen die móeten. Niets. Houdt wel in dat ik over dezelfde onderwerpen en bijbehorende gemoedstoestanden ook niets meer te spuien heb. Maar neem het me eens kwalijk. Terwijl ik hier zit, aan mijn bureau in het zonnetje met een mok koffie en de krant nonchalant opengeslagen over mijn lege agenda, geniet ik er stilletjes van dat ik mezelf eigenlijk best in mijn handjes mag knijpen dat ik alleen maar kan schrijven over het feit dat ik niets heb om over te schrijven. Het kan allemaal zoveel vervelender.