Q

'Hij was zoals mannen van die leeftijd moeten zijn, eigenlijk zoals mannen van alle leeftijden moeten zijn. Daarom huilde hij. Eerst zacht en toen steeds harder. Daarop begon ik ook te huilen. Aanvankelijk omdat ik dacht dat dat zo hoorde als je iemand verliet. Maar hij ontroerde me ook. De pijn van de geliefde was beter te verdragen dan zijn vreugde. Pas als hij zichtbaar pijn leed had ik dat aangename gevoel: hij heeft me nodig. Het was niet voor niets. Gek was het eigenlijk dat ik toen pas, toen ik hem verloor, of van hem werd verlost, ik wist niet zeker wat het was, van hem begon te houden. Misschien niet veel, misschien tamelijk gemankeerd, maar toch. Als je huilt om iemand, en met iemand, dan is de kans groot dat je van zo iemand houdt.'