Het oudste en ondoorgrondelijkste verschijnsel van alle dat de muzen doet ontwaken, is onbevattelijk. Hoeveel noten mensen ook op hun zang hebben: toont het zich dan is het alsof een onweerstaanbare macht hen overvalt. O zeker: blikken zij later terug op de overval die hen tezamen smeedde, dan roepen zij des te harder dat alles uit henzelf kwam en weten zij vele tot dan toe onopgehelderd gebleven motieven te verklaren. Toch blijven ze in hun stakkerigheid onzeker of er toch niet 'iets van buiten' was waardoor het kwam, zo groot was het. Misschien zijn ze nu, uit elkaar alweer, gelukkiger dan 'toen', misschien ook niet. En wij, hun vrienden, wij hopen dat althans voor hen, wanneer we terugdenken aan toen we voor het eerst merkten dat het al minder ging met ze. Maar blikken de ex-geliefden zélf terug, dan is het naar dat eerste begin waar hun vrienden niet bij waren, en dán beseffen ze dat aan latere 'overvallen' de glans van die eerste, onbevattelijke keer ontbreekt. Een 'eerste liefde' is er niks bij.
Wouter van Oorschot, Verkleed als mens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten