Ik voel me als iemand met een rol in het leven, zoekende naar een andere, nieuwe rol, maar die door onzichtbare machten geketend blijft aan oude patronen. Duizend denkbeelden leveren geen enkele krachtstoename op om oude kettingen te breken. Dat blijkt ook uit de relaties waarin ik verzeild raakte. Ik ben, na al die pogingen, nog steeds in de verste verte niet in staat om in te schatten wat er omgaat in het hoofd van een man. Niet dat mannen zelf weten wat er omgaat in hun hersenen. Het is één ding om de gedachten van een man te moeten lezen, maar het is iets heel anders om ze aan hem voor te moeten lezen. Voor mannen is het feit dat de relatie bestaat voldoende teken van betrokkenheid. Als in dit voorbeeld het plannen van een bruiloft aan de man werd overgelaten, regelden ze de hele toestand als ze wakker werden en stonden ze te laat bij de verkeerde kerk in een boxershort van de vorige dag.
Maar in ditzelfde voorbeeld weet ook ik het eigenlijk niet zo goed. Wat nu? Ik ben echt geen instabiele gek die zich van kant wenst te maken, daar ben ik tot depressie aan toe te gelukkig voor momenteel. Dat verdomde optimisme ook altijd, het is bijna misselijkmakend. Eerlijk gezegd ben ik zelfs te lui om ’s avonds in bed gaan liggen piekeren, maar zelfs dat zou op het bot genomen in principe net zo goed pure overlevingsdrang kunnen zijn. Slapen omdat het nou eenmaal makkelijk is, en zo hoort. Omdat me dat zo is aangeleerd.
Mijn geest wordt beheerst door meer van deze idee-fixen en boekenwijsheden. Ik laat me leiden door een mozaïek van waarden en normen, die ik al volgde voor ik er erg in had. Gewoonten, emoties en onbewuste beweegpatronen bepalen voor het leeuwendeel wat ik doe. Tot voor kort had ik zelfs geen notie wat ik wilde of zelfs wat wil inhoudt. Jaloers blikte ik om me heen en zag tevreden lachende familie, collega’s en vrienden, met een duidelijk doel voor ogen en met mooie zingeving. De manier waarop ze staan voor hun belang en in staat zijn om idealen en principes soms los te laten zodat andere eigenschappen en interesses zich kunnen ontwikkelen, confronteerde mij met mijn eigen ongerichte situatie. Van lieverlee ben ik op zoek gegaan naar redenen waarom ik zoiets ogenschijnlijk simpels als ‘weten wat je wilt’ niet beheers. Uiteraard heb ik wel antwoorden gevonden, maar iedereen vindt zijn eigen antwoorden. Wat is het waard als een antwoord alleen in je eigen straatje past? Mijn besluiteloosheid wordt er slechts door aangewakkerd. Dan is het vreemd dat ik nu te boek sta alsof ik dingen zeker weet. Althans, ik weet feiten van dwalingen te scheiden, ik weet wanneer dingen gekleurd zijn door persoonlijke belangen en verlangens, maar kom daarmee niet verder dan ontkenningen van het ware weten.
Ik denk daarom dat ik niet verstandig ben. Ik heb mezelf alweer behoorlijk klemgeleefd en moet wederom mezelf ontkennen. Dat is mijn lot, want ik zie blijkbaar altijd waarheid in tegenstrijdige standpunten. Bescheidenheid siert, zegt men, en ik walg er ook van als iemand met zelftevredenheid zijn prestaties (veel) te vaak opsomt. Er valt voor mij weinig te genieten als iemand aanbelt en meedeelt dat alles anders is, dat ik fout denk en zegt dat hij de oplossing heeft voor problemen waar ik misschien nog nooit van gehoord heb. Maar hoever moet je deze bescheidenheid laten doorslaan? Ik heb in ieder geval geen idee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten