Dhr. G.

Lieve onnozele jongen,

Ooit vroeg je me of ik het gevoel had dat de wereld aan mijn voeten lag. Ik heb allang niet meer het gevoel dat de wereld aan mijn voeten ligt, en ik twijfel of ik dat gevoel ooit daadwerkelijk heb ervaren. Ondanks mijn moeiteloos afgeronde studie, de interessante mensen die ik ontmoet en reizen die ik maak. Jij wel, kennelijk, en dat is mooi, bepaalde euforie is zo kostbaar dat er eigenlijk helemaal geen woorden voor zijn. Of beter gezegd, dat er geen woorden voor nodig zijn. Dat soort euforie kan zonder woorden.

Je vroeg me of ik me schuldig voelde. Ik antwoordde toen dat ik me niet schuldig voelde. Wat ook zo is. Ik voel me niet schuldig. Je was van het begin af aan al niet de man met wie ik zou trouwen, je zou nooit de vader van mijn kinderen worden, je lag nooit aan mijn voeten, ik had een zwak voor je, een groot zwak. Elkaar mislopen schept ook een band. Onnozele jongen, ik wil niet beweren dat ik van jou heb gehouden; misschien was dat feitelijk het enige wat ons bond, dat we er slecht in waren van elkaar te houden. Dat we dachten dat we van elkaar hielden en dat we die illusie wel prettig vonden, voor een tijdje.

Begeerd willen worden door een nog begeerlijker prins die mijn pad kruist, dat is waarschijnlijk de waarheid achter al het verdriet, getob, gesnotter, de waarheid achter al dat verlangen naar groots en meeslepend leven. Het oneindige en eeuwige verlangen naar de prins op het witte paard. Jij was de prins op het witte paard niet, jij was de rat op het hobbelpaard.

Het Theater van de Valse Hoop sluit zijn deuren.
Ik zal je missen, en omdat ik je zal missen zal ik je haten, maar tijd heelt. Een nieuwe liefde zal zich aandienen en hopelijk brengt diegene in jouw hoofd iets van geluk teweeg. Nog mooier en beter en groter geluk. Dat ik geen getuige wil zijn van dat geluk kun je mij niet kwalijk nemen.

Liefs.