Berestom

Ik weet nog dat ik op een dag, het was koud en ik voelde me eenzaam, de deur opendeed en in het gezicht van een zoet lachende teddybeer keek, snel gevolgd door het grijnzende hoofd van de postbode. Ik voelde hoe de bloedvaten in mijn wangen zich verwijdden toen ik de beer van hem overnam en naast me op de grond zette. Tot heuphoogte reikte het overmatige vertoon van liefde maar liefst, en terwijl ik voor de zoveelste keer worstelde met het pennetje waarmee ik op het apparaat dat de postbode onder mijn neus duwde een krabbeltje moest zetten, kon hij het niet nalaten zijn wenkbrauwen op te trekken terwijl hij met zijn lippen kusgeluiden produceerde. Ik hoorde hem nog grinniken toen ik de deur vluchtig achter hem sloot.

Nog geen maand was ik weer alleen en ik had geen idee hoe ik mijn leven in goede banen ging leiden, maar ik was ervan overtuigd dat het me ging lukken. En daar was het dan, de beer die ik aan zijn oren de trap op sleepte, die stond voor alles wat ik op dat moment verafschuwde. Mannen, liefde, overgave, affectie, het hoefde voor mij allemaal even niet. Dat leek me ook uiterst logisch, gezien mijn kerel zich alweer in een nieuwe relatie had gestort. Ik probeerde het hele verhaal te relativeren door te hopen dat hij dan maar met het betreffende meisje ging trouwen ook, want het is toch echt minder erg om je vent te verliezen aan een meisje waar hij uiteindelijk ook mee trouwt, dan aan een willekeurige scharrel. Ik vreesde al langer dat zijn uiterlijk me zou opbreken: een knappe vriend is zoiets als een witte bank – vragen om problemen.

Nadat we uit elkaar waren belde ik de jongen die me nu de teddybeer stuurde. Hij pikte me op en we liepen samen naar een Italiaans restaurant in het centrum. We aten samen tiramisu en dronken sambuca aan de bar. Hoe meer we dronken, hoe emotioneler we werden en hoe meer onnozele details uit onze jeugd werden opgerakeld. En met al die alcohol achter de kiezen begonnen we het gevoel te krijgen alsof we heel veel gemeen hadden. Bij ons allebei speelde het snel volwassen worden een grote rol in onze jeugd, net als de desoriënterende afwezigheid van concrete seizoenen, het verlangen naar een leven met sneeuw en vuurvliegjes en musea waar je iets meer variatie treft. Toen een vriendin me achteraf vroeg of we ‘verder iets hadden gedaan’ keek ik haar onbegrijpend aan. Ze slaakte een gilletje en verklaarde dat dat bijzonder was, want situaties als die ‘lopen immers vrijwel altijd uit op seks’. ('Zo doen mensen dat. Ze gaan uit, worden dronken, praten, de een zegt dat de ander lekker ruikt, en dan gaan ze naar huis en gaan ze met elkaar naar bed.’) Ik staarde haar met open mond aan.

Pas toen ik met de teddybeer op bed zat begon ik me plotseling af te vragen of hij me inderdaad tekenen in die richting had gegeven. Maar ik weet dat het oppikken van seintjes valt binnen een grote berg cruciale dingen die ik nooit heb geleerd, zoals hoe je van een veelzeggende blik bij de tiramisu in bed belandt zonder dat iemand er raar van opkijkt. Soms krijg ik het idee dat er een heel communicatiesysteem bestaat van tekens en signalen en misschien zelfs geheime handdrukken dat helemaal aan me voorbij is gegaan. Dat de rest van de mensheid constant bij waterkoelers of in de rij voor de kassa naar elkaar staat te seinen of ze met elkaar naar bed willen, en zo ja, of het ze alleen om een leuke flirt gaat of dat ze denken dat het misschien wel iets kan worden. En dan loop ik er gewoon langs en weet van niets.

Shocking, eigenlijk.