De stad verdrinkt in grijze tinten, een dikke
mat mist die hoeken en lijnen ronder
en ietwat zachter maakt.
Laat je me de wolken zien vroeg je,
wijzend naar een hemel die ooit blauw, en
vaker nog veel helderder was.
Verstomd staarde ik langs je vinger naar
het heelal dat groter dan groot, verder dan
ver was, veel kleiner dan wij wilden.
Er siddert een traan langs je wang wanneer
je neervlijt in het gras en denkt aan
lang vergeten plaatsen die ik nooit bezoeken zal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten