Hello/Goodbye

Het is maar raar. Periodes van je leven die je helemaal bouwt rond het leren kennen van de persoon met wie je samen bent, of met wie je samen wilt zijn. Waarvan je houdt, in ieder geval. Je wilt weten wat diegene drijft, wat er in zijn of haar hoofd omgaat en hoe het referentiekader van de betreffende persoon functioneert. Je wilt kunnen zeggen “ja, hem/haar ken ik,” en niet alleen omdat jullie een uur in een rokerige kroeg oppervlakkige feitjes boven de muziek hebben uitgeschreeuwd. Gezegd moet worden dat je elkaar nooit helemaal door en door moet willen kennen, twee personen die samen zijn veranderen in de loop der tijd, gezamenlijk en individueel, en groeien naar elkaar toe. Of van elkaar af. En dat laatste is bevreemdend. Zoveel tijd stop je erin om de ander te begrijpen en er is niets wat er meer toe doet dan dat. Maar wanneer het over is beschik je plotseling over een berg informatie waar je niets meer aan hebt.

Soms is die informatie juist de reden dat het allemaal niet meer zo soepeltjes liep. Dat je dingen over degene te weten bent gekomen waar je je geen raad mee weet, of die niet binnen jouw beweegpatronen passen. In sommige gevallen kunnen rust en afstand daarin een oplossing bieden en vind je elkaar na verloop van tijd terug als alles een plekje heeft gevonden. Maar in meer gevallen gebeurt dat niet meer. Al wat rest zijn dan flarden van iets wat heel mooi had kunnen zijn. En hoe meer flarden je in de loop der tijd verzamelt, hoe moeilijker het telkens is om weer op te krabbelen. Dat is geen reden om je niet meer in anderen te verliezen. Een mens heeft soms een ander mens nodig. Uiteindelijk ben ik liever iemand die openlijk van een ander houdt, dan iemand waarvan wordt gehouden en die dat niet weet. Een dergelijke situatie rust geven, daar ben ik erg slecht in.

De knoop doorhakken blijkt ingewikkeld. Ik wil niet vervallen in clichés van verstand en gevoel die ten strijde trekken, maar feitelijk kun je jezelf behoorlijk in de weg staan op zoek naar geluk. Lang heb ik gedacht dat als het op liefde aankomt, er twee keuzes zijn: óf je gaat totaal op in een relatie, óf je gaat voor totale isolatie. Die overtuiging heeft in het verleden vaak geleid tot het verlammende, allesdoordringende gevoel dat ik als mens gebrekkig en onvolwaardig was. Schaamte was geen emotie meer die mijn grenzen aangaf, het werd een zijnstoestand, de kern van mijn identiteit. Het was een verlammende schaamte die me het gevoel gaf van waardeloosheid, het gevoel geïsoleerd en leeg te zijn. Daar lag een confrontatie met mezelf aan ten grondslag. Ik hoedde me ervoor mijn innerlijk aan een ander te tonen, maar wat nog belangrijker was, ik hoedde me er eveneens voor mijn innerlijk aan mezelf te tonen. Het heeft lang geduurd voor ik ontdekte dat liefde ook draagbaar kon zijn. Draagbare liefde, die leidt tot een volmaakte intieme relatie waarin je samen kunt zijn, maar ook een afzonderlijke persoon bent, een identiteit hebt. Met daarbinnen de nodige grenzen. En die leiden niet meteen tot, wat ik ooit dacht, een kloof tussen mensen. Niemand heeft er iets aan wanneer je je ervaringen en gevoelens als een filmcamera opslaat en niemand het bandje ooit mag zien.

Als het gaat om banden verbreken met een geliefde ben ik een twijfelaar, een piekeraar. Stiekem vertrouw ik er altijd op dat een vervelende situatie zichzelf wel oplost, als je het maar de tijd gunt. Wat ik maar wil zeggen: wil je ooit weten hoe je heel langzaam een pleister moet verwijderen, vraag het mij. Ja, ik hoor het je denken. “Watje!” Maar je hebt het mis. Een pleister zo lang mogelijk laten zitten, dat werkt voor mij nu eenmaal beter. Ik ben iemand die peutert aan wondjes en wroet in pijnlijke verminkingen. Pleisters beschermen me tegen mijn zwakte om grenzen te stellen. Ik maak van jeukplekjes bloedende kraters. Een pleister is voor mij meer dan een doekje tegen dat bloeden. Het is een hek rondom iets wat ik even met rust moet laten. Daaronder krijgt de boel dan de kans om te helen, met of zonder littekens. En dan beginnen we vervolgens gewoon weer van voor af aan.