Fail I, Fail II

De dokter had er moeite mee en bekeek mij met een sceptische blik maar vond het uiteindelijk toch een goed idee dat ik mijn studie tijdelijk op een laag pitje schroefde. Ik had het voor elkaar, voorlopig hoefde ik niet terug naar die benauwende collegezalen. Met de goedkeuring, de trofee, liep ik de praktijk uit. Thuis ging ik achter mijn bureau zitten om de lang geplande brief te schrijven. Maar wat schrijf je aan iemand aan wie je al een eeuwigheid denkt en die je al even lang niet meer hebt gezien? Waar moest ik beginnen? Wat moest ik wel en niet vertellen? Zou ik Bas wel of niet vermelden, moest ik andere uitspattingen geheimhouden? Na een dag wandelen door de stad besloot ik alles te vertellen. Drie dagen lang schreef ik van ’s ochtends tot laat in de avond. Japin zou jaloers zijn geweest op het tempo waarin ik tekst produceerde.

De vierde dag las ik de hele boel door en gooide het relaas moedeloos in de prullenbak. Dit was geen brief maar een autobiografische roman en daarbij had ik het gevoel dat het aan het eind nog moest beginnen want het enige werkelijke autobiografische feit dat het vermelden waard was, mijn leven met Sander, kwam er niet in voor. Ik had er flink de pest over in en voelde me dagenlang depressief. Ik deed de hele dag niets en ging ’s avonds naar het café waar ik snel weer wegging omdat ik het gelukkige gekakel van Jordy niet kon verdragen. Manda was de engel die de hele dag om zijn hoofd fladderde en wanneer ze een tijdje naar huis was, was ze voor Jordy de muze die hem inspireerde tot de mooiste muziek ooit geschreven. Dat vond hij zelf tenminste en om dit te bevestigen vertelde hij dat Manda had moeten huilen om hetgeen hij had geschreven. Ik wilde niet lullig doen dus ik hield mijn mond, maar Manda huilde al bij het zien van een slapende baby.

Mijn tweede poging verliep niet veel beter. Ik dacht zorgvuldig na over de dingen die ik wilde vertellen en zocht lang naar de woorden die ik ervoor zou gebruiken. Na vijf vellen literair gehannes had ik me zo in de nesten gewerkt dat het onmogelijk was verder te schrijven. En alsof dat niet genoeg was, kwam de twijfel weer eens bedenkelijk over mijn schouder meekijken. Hoe kon ik het in mijn hoofd halen dat Sander ook maar enige behoefte had aan een brief van mij? Wat bezielde mij hem op te zadelen met onnozele verhalen over de leegte om mij heen? Het plan om hem een brief te schrijven, gooide ik met een stevige worp in de prullenbak. Ik kon weer ongelukkig wezen met mijn ongeluk. Het verdriet zocht zijn troost bij de altijd begrijpende Marijn, die muzikaal in dezelfde situatie was verzeild.