Terwijl ik staar over de railing van het hoogomrand balkon
ligt vijf etages naar beneden in de slapendzwarte zon,
een gele stoepgiraf verkreukeld, ietwat rillend na een tijd.
Bruingrijszwarte kindervlekken maken dansjes op zijn huid
en hij ligt stilletjes te huilen op het ritmisch-stil geluid
van ruwe krassen, felle kleuren, vastbesloten kinderarbeid.
Ietwat eenzaam en verveeld gelegen in dimensieloos groen gras
zie hem denken zie hem wensen dat hij iets meer levend was;
een dierenlievende gedachte heeft mijn zintuigen verwijd.
Ik aaide hem die nacht heel even, voelde dierenwarm beton
wenste dat ik ook gekrijt was en subtiel verdwijnen kon;
ik heb hem met een emmer sop verlost uit dat gelijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten