My Suitcase Heart

I can remember when I first saw you
And all that time, I felt just fine
I held so many people in my suitcase heart
You said in my photograph I looked more far away
I laughed and smiled and didn't say 'I am a bit afraid to be here.'

- The Weepies, Slow Pony Home -

Dat je met sommige mensen meteen een soort van chemie voelt valt niet te ontkennen. Dat je iemand tegenkomt en het binnen twee minuten over roze maillots hebt bijvoorbeeld. Of, in sterkere mate, dat je voor het eerst in je leven begrijpt wat mensen bedoelen met 'liefde op het eerste gezicht'. Laatstgenoemde ervaring ligt nog vers in mijn geheugen en tegelijkertijd kan ik het maar slecht concreet beschrijven. Ik weet nog dat ik hem voor het eerst zag tijdens de laatste studieweek van school. Tijdens dergelijke weken werden studenten van de diverse richtingen tevergeefs bij elkaar gebracht, en ook onze groep vond dat we de rest niets te vertellen hadden. Thuis werkten we liever individueel verder aan de afronding van het rapport. Na afronding van mijn bijdrage besloot ik de nieuwe kamer van een van mijn groepsgenoten te gaan inwijden met een flesje wijn. We zochten gezelschap op van huisgenoten om de stemming wat op te voeren, toen het gebeurde.

Een jongen die zich tijdenlang, net als ik, wat afzijdig had gehouden, stopte plotseling zijn ietwat zenuwachtige handelen en keek mij strak aan. Twee blauwe ogen beukten op mij in en duwden mij met een harde klap tegen de rugleuning van de bank. Er moet op dat moment een donder geklonken hebben of een felle bliksemschicht te zien zijn geweest. In mijn geheugen zit daar een zwart gat, iets waar ik niet aan mag komen. Hij vroeg me waar ik vandaan kwam en had daarbij een vastberaden toon in zijn stem, alsof hij me al jaren en jaren kende en met zijn vraag alleen bevestiging zocht. Mijn spraakwaterval kwam voor het eerst in jaren niet op gang en ik kon niets anders dan stotteren als een betrapt schoolmeisje.

Ervaringen als deze zijn schaars en ik koester ze. In de loop der jaren heb ik mensen om me heen verzameld die allemaal hun eigen verhaal onder hun arm met zich meedragen en ik luister met liefde naar alles wat ze me te vertellen hebben. Niet altijd ben ik in staat om adviezen of concrete hulp op welke manier dan ook te bieden. Sommige dingen zijn zelfs voor mij te groot om te omvatten, om te vangen in een beknopte manual voor emoties en handelingen. Maar ik luister. Het zal veel mensen verbazen hoeveel gewin er al is te behalen door alleen maar naar iemand te luisteren. Ik probeer er alleen maar te zitten als een vriend zijn verhaal vertelt. Een van mijn nabije vrienden is daar een sprekend voorbeeld van. Ik weet dat hij zich, als het moment van emotie voorbij is, weer zal herinneren waar we zijn en het gesprek zal draaien naar een alledaags onderwerp. Als hij praat over hoe het vroeger was, gebeurt er iets met zijn gezicht, zoals je ziet bij mensen als er een liedje op de radio komt dat ze vaak hebben gehoord toen ze jong waren, of als ze een hond op straat zien lopen die hen doet denken aan een hond die ze zelf als kind hebben gehad. Hij ziet er dan even uit zoals mijn oma op de dag dat mijn opa in het ziekenhuis belandde met een hersenbloeding. En als zichzelf op de dagen dat hij in de knoop zit met uitspattingen op het gebied van de liefde. Dan ziet zijn gezicht er ook zo gesmolten uit. Meestal herstelt hij zich daarna snel en vertelt een grappige anekdote om mij van zijn problemen af te leiden.

Vaak trek ik het me persoonlijk aan als er dingen worden verteld die me raken en kan ik het naderhand moeilijk van me af zetten. 's Nachts kan ik dan, hoewel ik normaal altijd en overal kan slapen, urenlang liggen woelen of verzinken in onrustige en oppervlakkige dromen. In de ochtend heb ik dan meestal weer een idee om dingen beter te praten en grijp ik naar mijn telefoon. Immers sta ik ondanks alles altijd stand-by om de mensen te helpen die dat op dat moment het hardst nodig hebben, ongeacht hoeveel nachtrust me dat kost. De slaap inhalen doe ik later wel; mijn kofferformaat hart zit zo vol mensenverhalen dat hij alle primaire behoeften verdringt. Vol overgave, gelukkig.