P.

Hij leek zo onschendbaar. Dat is wat me in hem trof toen ik hem voor het eerst in de ogen keek. Alsof niemand hem wat kon maken, dat niemand kon doordringen in dat pantser rond zijn wereld. Een doolhof waarvan alleen de weg naar de uitgang bekend was. Ik moest werken voor zijn aandacht maar hield van de streling van zijn vingers wanneer het me gelukt was. Hij gaf zich aan mij en ik stootte hem af toen het zover was dat hij de mijne wilde worden. Hij kwam te snel te dichtbij en ik kroop angstig terug in mijn schulp, waar ik jaren geleden zo moeizaam uit tevoorschijn was gekomen. Mijn vertrouwen was verpletterd, kapotgegooid door iemand die ik het vol overgave in handen had gegeven. Daardoor wrong ik me los uit zijn omhelzingen. Daardoor negeerde ik het feit dat ik me voelde alsof er bliksemschichten door mijn aderen raasden wanneer hij mijn hand pakte. Ik werd opgeslokt door een relatie die als veilige haven fungeerde, waardoor ik tegelijk werd losgescheurd van iemand die me dierbaarder was dan ik ooit had durven vermoeden. Het voelde destijds als een opluchting, maar het gemis knaagde jarenlang aan mijn hart. Mijn vingertoppen konden het patroon van zijn huid niet vergeten.

Al die tijd volgde ik op afstand zijn doen en laten, zijn geluk en zijn tegenslagen, maar ik wist me te bedwingen op momenten dat het me teveel dreigde te worden. Zijn vrienden hielden me uit alle macht in toom en probeerden de angel uit de wond te verwijderen. Het mocht niet baten. Ik begaf me op glad ijs en zocht toenadering. Zijn leven enkel aanschouwen vanaf de zijlijn was geen optie meer; ik wilde vechten voor een plek in zijn leven en kon alleen maar hopen dat hij mij op den duur zou toelaten, zou vergeven voor dingen die ooit onvergeeflijk leken. Waarschijnlijk heeft hij nooit over zijn schouder gekeken, niet dezelfde betekenis toegekend aan onze tijd samen of aan mijn rol in zijn wereld. Dat maakt dat mijn smachten in wezen zinloos is en toch kan ik me er niet zonder meer bij neerleggen. Hij speelt een grotere rol in het geheel dan hij door wil hebben.

" The windows in their glamour
Spoke words of gold when we listened
To the divine impotence of music

Or, listening to the sound of nothing
The diffuse river between me and you
Tales were heard from the magical
Castles of our soul’s music
Played on a spiritual spinet
Before the endless fire of perseverance "

(Hans Lodeizen - Het Innerlijk Behang)