Vanmorgen heb ik je begraven. Ik groef een kuil
en heb je met zand toegedekt. Tussen alle andere
onontdekte schatten lag je daar, ik wist dat je sliep
want je zuchtte niet. Je schreeuwde niet.
Met mijn regenlaarzen, die roze, die je zo haatte,
stampte ik de aarde aan. Het regende en de modder
spatte hoog op, ik proefde het zand op mijn lippen
en bedacht dat jij nu ook zo smaken zou.
Ik schrijf je naam met mijn vinger en onderstreep het
met een spoor van schelpen. Je naam brul ik als laatste
groet tegen de wind en lachend werp ik je een kushand toe.
Mijn jas wappert rond mijn benen. De regen raakt me niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten