Een break-up dooft uit zoals oorlogen uitdoven. Eerst zijn het vette koppen op de voorpagina, daarna iets minder vette koppen, dan komt het op pagina negen, vervolgens nog onder gemengd nieuws, en dan is de oorlog plotseling uit het nieuws verdwenen. Alsof de oorlog niet meer bestaat, alsof die oorlog er nooit geweest is.
Op een dag ging ik niet meer langs de plekken waar we samen gelukkig waren geweest. Ik raakte niet meer in tranen, ik dacht niet meer aan wat we hadden meegemaakt. Ik genoot van de aandacht die ik weer kreeg, waar ik volkomen legaal van mocht genieten. Blikken, een hand die op een arm werd gelegd, een mooi ingepakt cadeautje dat op een warme zaterdagmiddag in mijn rugzak werd gestopt. Een hand door mijn haar, even, als niemand het zag. Soms, als hij 's ochtends koffie staat te maken en ik naar hem kijk, krijg ik het warm vanbinnen. Het fijne van een minnaar is dat hij zijn gevoelens niet laat blijken, als hij al iets voelt. Af en toe voel ik over de situatie waarin ik dan vastzit wel een lichte spijt, dat ik niet in wezen kan bijdragen aan zijn geluk. Maar zoals dat gaat met spijt, spijt beklijft niet. Spijt is een zeef waar alles doorheen sijpelt.
Ik wil het leven dat ik de laatste vijf jaar heb geleefd verlaten, zoals je een vakantieplaats verlaat waar je al te vaak bent geweest, maar ik weet niet hoe. Mijn leven is gaan lijken op een dorp aan zee, geen onaardig dorp, maar ik heb iedere straattegel bestudeerd en elke duin ontelbare keren beklommen. Natuurlijk heb ik dat dorp zelf gecreëerd, maar dat maakt de wens het te verlaten niet minder relevant.
De laatste weken had ik een rendez-vous met het leven. Leefgenoten ontmoeten die ruiken naar roken, drinken en slapen. Niet vies. Menselijk, eigenlijk. Geluk wordt tegenwoordige tijd en geluk dat tegenwoordige tijd is geworden is angstaanjagend geluk, geluk in de verleden tijd of in de toekomende tijd is stukken draaglijker. Alles staat of valt met herkenbaarheid. Mensen willen zien wat ze allang weten, maar op zo'n manier dat het lijkt alsof ze het voor de eerste keer horen, dan is iedereen tevreden. Maar mijn moed was begrensd. Mijn moed paste in een luchtpostenveloppe. Daarin heb ik hem ook gestopt en op de post gedaan. Pas recentelijk kwam hij retour afzender.
(Met dank aan Grünberg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten