Venetië, 17 mei 1819
Allerliefste, ik ben nalatig geweest in het schrijven, maar wat kan ik aanvoeren. Drie jaar afwezigheid en een totale verandering van atmosfeer en gewoontes maken zo'n groot verschil dat we nu niets meer gemeen hebben dan alleen onze genegenheid.
Toch heb ik zonder aflaten de volmaakte en grenzeloze genegenheid gevoeld die me aan je bond en bindt en die ware liefde voor enig ander menselijk wezen volslagen onmogelijk maakt, wat zouden ze voor me kunnen betekenen na jou? Ik kan nooit anders worden dan dat ik was, en als ik iets liefheb komt dat omdat het me op een of andere manier aan jou herinnert. Het breekt mijn hart als ik bedenk hoelang we al van elkaar gescheiden zijn, wat meer dan straf genoeg is voor al onze zonden. Dante is nog menselijker in zijn 'Hel' want hij zet zijn onfortuinlijke gelieven (Francesca van Rimini & Paolo wier geval verre bij dat van ons achterbleef, maar toch behoorlijk ondeugend was) samen, en hoewel ze lijden doen ze dat tenminste in elkanders nabijheid. Als ik ooit terugkeer naar Engeland is het om jou te zien en vergeet niet dat ik te allen tijde en overal in gevoel wezenlijk tegenover jou dezelfde ben gebleven. Omstandigheden hebben mijn gedrag mogelijk wat grover gemaakt en mijn geest gehard, je hebt vast wel eens meegemaakt dat ik fel en ongeduldig reageerde op alles en iedereen om me heen; dat ik gegriefd en gekweld was door je nieuwe voornemen, en te meer na vervolging door die infame demon die mij uit mijn Land heeft verdreven en heeft samengezworen tegen mijn leven, door te pogen mij te beroven van alles dat het kostbaar wist te maken, maar vergeet je niet dat zelfs toen jij de enige bent geweest om wie ik tranen heb vergoten? En wat voor tranen! Herinner jij je ons afscheid? Ik ben nu niet in de stemming om je over andere onderwerpen te schrijven. Ik ben gezond en heb geen grond voor verdriet dan alleen de gedachte dat we niet bij elkaar zijn. Als je me schrijft spreek dan over jezelf en zeg dat je van me houdt, ik taal niet naar gewone mensen en het gesprek van de dag, die voor mij in generlei opzicht belangwekkend zijn omdat ik in Engeland alleen het land zie waar jij verblijft, en er omheen slechts de zee die ons scheidt.
Het heet dat afstand lichte gevoelens doodt en diepe gevoelens bevestigt. Helaas! De mijne voor jou zijn een samensmelting van alle hartstochten en alle gevoelens. En hebben zich versterkt, maar zullen mijn ondergang worden. Ik spreek niet van lichamelijke ondergang, want ik heb en kan veel doorstaan, maar van het tenietgaan van alle gedachten gevoelens en hoop, die niet meer of minder verband houden met jou en onze herinneringen.
Lieve, altijd de jouwe
Lord Byron
Geen opmerkingen:
Een reactie posten