Verval

De overpeinzing over viel me pas toen ik je nog maar zelden zag. Toen ik mijn dagen vulde met je vergeten. Onbegrijpelijke boeken verslond ik. Schriften schreef ik vol met aantekeningen en citaten die mijn levensritme in een nieuwe vorm moesten gaan gieten. Net als jij wilde ik een allesoverheersende passie voor iets krijgen. Om te vergeten. Ik vergat alles behalve jou. Ik wilde wel op vakantie. Jij begreep niet hoe iemand zo onnozel kon zijn. Hoe kon ik nu in hemelsnaam aan vakantie denken? Je moest werken en studeren! Vakantie dat zat er voorlopig niet in. Over een jaar misschien weer. Ik besloot alleen weg te gaan. Je was te ver van me verwijderd om het sarcasme in mijn stem te horen. Je mompelde verder over wat je nog allemaal moest doen. Ik werd gek van je. De hele dag liep je klagend en vloekend door het huis, opgeslokt in je studie. Niets deugde, iedereen deed alles verkeerd, inclusief ik. Ik deed maar wat en kwam tot de conclusie dat het wel weer over zou gaan. Ik had ongelijk.

Onze chemie zette me ooit in vuur en vlam, maar ik was niet klaar voor een leven dat nog zoveel vragen voor me had. Voor mij is de wereld een grote intellectuele puzzel waarvan de stukken aan elkaar geredeneerd dienen te worden. Jij kunt alleen maar keer op keer jezelf tegen het lijf lopen. Gebeurtenissen passen nooit logisch in elkaar. Jij was het enige dat voor mij ooit logisch leek en dat was nieuw; waar had ik dat aan verdiend? Achteraf gezien speelde ik alleen maar de hoofdrol in een groots opgezet toneelstuk. Jij trok aan de touwtjes.

Iemand vastpinnen op de ontastbare woorden ‘ik hou van je’ is een confronterende ervaring. Het is anders dan het ongrijpbare uitgesproken te horen, waar je het kan weglachen, negeren, wegstoppen, alsof het gebeurde nooit heeft plaatsgevonden en daardoor wordt gereduceerd tot een nietig vierwoordig zinnetje dat elke idioot kan roepen naar welke willekeurige voorbijganger dan ook. Vastgelegd verkrijgt het zwaarte en betekenis en ligt het altijd klaar om het afspelen van opgeslagen beelden te triggeren, keer op keer opnieuw. Alles is relatief geldt niet voor liefde. Hoe weinig je iemand ook kan zien, of je je bevindt in een oorlogssituatie of niet, of je onbereikbaar bent of onhebbelijk of onaantrekkelijk; echte liefde wortelt diep en kan door deze fragmenten niet zomaar worden uitgewist. Pas wanneer er een continu samenspel is van tegenvallende elementen, treedt het verval, vaak langzaam en onomkeerbaar, in.