Gewetenszucht

Ik was in de buurt en ik maakte me zorgen. Jij maakt je zorgen. Ik heb geen idee meer hoe ik je kan helpen, wat ik kan zeggen om het allemaal beter te maken. Iets in je houding maakte dat ik medelijden met je had, dat ik je wilde vasthouden en je zorgen met kalmerende woorden wegwissen. In plaats daarvan verzakte ik in gepeins en kon alleen maar van een afstandje toezien hoe moeilijk je het ermee had. Wie was ik uiteindelijk om te besluiten dat ik degene was die je nodig had? Een liefde die je meesleurt in wanhoop en onzekerheid is het pijnlijkste wat er is. Ik weet nog dat je er die dag plotseling zat, in mijn derde week. Iets in je donkere blik maakte dat er iets warms mijn bloedstroom insijpelde.

Vannacht sliep ik onrustig. Ik schrok wakker uit paniekerige dromen waarin ik oude geliefden niet vond en mezelf kwijtraakte. Mijn handen die jouw gebroken hart omvatten. Versuft duwde ik mezelf overeind en terwijl ik over mijn pijnlijke schouder wreef werd ik me bewust van de impact van de droom. Ik keek opzij en herinnerde me zoals elke ochtend hoe hij daar ooit zat. Zijn schouders licht gebogen, zijn donkere haar in slordige pieken over zijn voorhoofd. Hoe zijn handen gevouwen lagen in zijn schoot, wriemelden aan het laken dat hij tot zijn borst had opgetrokken. Hij zag er die laatste momenten jongensachtig, onschuldig en bijna breekbaar uit. Vertrouwde herinneringen die ik met een glimlach van me af kon zetten. Maar jou zou ik nog vaak tegenkomen.

Straks spraken we elkaar. We stapten vanuit de bedompte ruimte samen de koude winterlucht in. Even overwoog ik nog me om te draaien en te vluchten naar de warme, veilige afstandelijkheid waarin ik me even daarvoor nog bevond. Toch dook ik weg in mijn kraag en kwam in beweging. Een plotselinge windvlaag rukte aan mijn haar, en ik voelde de ijzige wind door mijn kraag naar binnen dringen. Een huivering gleed tergend langzaam over mijn lichaam, maar jij nam hem plots van me weg. Je kalmeerde me terwijl we over indringende onderwerpen spraken die ons allebei raakten. Dat half uurtje was mijn hoofd rustig en ik voelde me wonderbaarlijk op mijn gemak bij iemand die ik niet wezenlijk kende. Jij vertelde mij hoe je relatie zich had verwrongen in een chaotische knoop. Ik vertelde jou hoe ik me de afgelopen jaren had gesneden aan de scherpe randen van de werkelijkheid.

Je hoorde me aan zonder me te veroordelen.
Ik heb je gemist zonder je te kennen.