My Darling?

De laatste weken waren er steeds meer momenten dat ik me weer op mijn plek begon te voelen. Dat de aarde voor mijn gevoel niet meer continu sidderde en beefde en de grondzeeën begonnen te bedaren. Op die momenten had ik even het gevoel dat ik alles weer eens erger had gemaakt dan het in werkelijkheid was. De droge feiten kwamen er uiteindelijk op neer dat alleen maar mijn relatie voorbij was met een jongen die niet van mij hield. Of dat niet kon. Hoe overtrokken is het dan om te reageren alsof je leven voorbij is? De eerste paar dagen dat ik me rustiger voelde nam ik me vanzelfsprekend voor om nooit meer verliefd te worden, al hoorde ik mensen wel eens zeggen dat dat het mooiste was wat er bestond. Ik wilde niet nog eens op mijn ziel getrapt worden als voorgaande keren. De dagen daarna waren de dagen dat ik een man zag als een welkome aanvulling op mijn volle leven nog steeds schaarser dan de dagen dat ik de hele manheid naar de verste uithoek van de wereld verwenste, maar ik voelde dat er iets aan het verschuiven was. ‘Oh nee, ‘ dacht ik nog, toen ik mezelf erop betrapte iemand in de supermarkt schaamteloos na te kijken, maar er was geen redden meer aan. Ik ben verliefd op de liefde en ik sta er weer open voor.

Desondanks kan ik me bijna niet voorstellen dat er in de hele wijde wereld nog een geschikte man rondloopt. Niet dat mijn eisenlijst enorm lang of ingewikkeld is, maar mijn rare gewoonten en mijn verre van perfecte lijf gelden nou niet bepaald als mannenmagneet. In de supermarkt kijk ik naar de inhoud van de mandjes en de manier waarop ze lopen. Openlijk toegegeven: ik hou van mannen met een eigen loopje. Welke pseudoFreud legt me uit waarom? Uiteindelijk zijn uiterlijkheden slechts uiterlijkheden en wil je weten hoe het er vanbinnen aan toe gaat. Weinig redding voor mij op dat vlak. Of lopen er nog mannen rond die vallen voor meisjes met een scala aan eigenaardigheden? Meisjes die met hun rug naar de muur moeten zitten in cafés, omdat het anders ongemakkelijk voelt, meisjes die garderobes hebben die vrijwel volledig bestaan uit jurkjes en rokken met knielange laarzen en houden van koude, kraakheldere winterdagen. Bij elke man die er interessant uitziet vraag ik me af of híj dan misschien iemand is die een hekel heeft aan het praten over alleen maar oppervlakkige dingen, en niet geïnteresseerd is in het eindeloos spelen van computerspelletjes, en niet klaagt dat ik nog niet zoveel geld verdien, en me het gevoel geeft dat ik alles kan doen wat ik maar wil als ik me er maar voor inzet, en me vertelt dat ik er leuk uitzie, en me het gevoel geeft dat ik het enige meisje op de wereld ben, en het schattig in plaats van raar vindt dat ik mijn koffie het liefst lauw drink, en accepteert dat ik van vlees houd maar dat ik moreel tegen het consumeren van kalfs- en lamsvlees ben, en net zo enthousiast wordt als ik bij het zien van een Super Nintendo, en nooit lang boos op me blijft, en 70% van de tijd zorgt voor de koffie, en me vertelt dat ik er schattig uitzie met verward haar ook al is dat niet zo, en het niet vreemd vindt dat ik boeken lees op de fiets, en me lieve gekke briefjes schrijft soms, en me vertelt dat ik spannend ben en mysterieus zelfs als we al heel lang samen zijn, en niet boos op me wordt wanneer ik hem ’s nachts dronken opbel, en niet wegschrikt wanneer ik heel erg gehecht aan hem raak, en het geen verloren dag vindt wanneer we een keer de hele dag eigenlijk niets anders doen dan knuffelen, en niet geërgerd raakt wanneer ik de regels voor poker niet onthoud, en alles beter maakt wanneer ik een slechte dag heb.

Noem me een hopeloze romanticus, een optimist of fantast. Maar wellicht heeft iemand nu, op dit moment, heel even het gevoel dat hij bij mij wil zijn. En lieve onbekende, ik ook bij jou.