Hoe gaat dat eigenlijk, je gelukkig voelen? Word je op een ochtend wakker, rek je jezelf uit en zegt dan tegen de stralende zon: 'ik ben verdomd gelukkig'? Overvalt het je wanneer je met je geliefde over straat loopt op een spaarzame vrije dag en loop je vervolgens de rest van de dag blij te zijn? Het is niet dat ik nooit het gevoel heb gehad dat ik tevreden ben met mijn leven, of dat ik nooit blij en opgewekt ben. Maar ik denk dat ik van nature een verdrietig persoon ben. Iemand die overal over piekert en zich snel zorgen maakt. Die oog heeft voor alles wat er mogelijkerwijs verkeerd zou kunnen gaan en daar uitwegen voor probeert te bedenken. Op het bot genomen moet het voor mensen verdomd moeilijk zijn om door te dringen tot het geluksreservoir dat ik met hart en ziel bescherm. Je diepgelukkig voelen moet een intens, warm gevoel geven, dat zich door je bloedbaan verspreidt als was het een partydrug.
Met je eigen verdriet omgaan is makkelijker dan het zien van een geliefde die met zichzelf en zijn wereld in de knoop zit. Met alle wil van de wereld is het vaak niet mogelijk om dingen voor de ander op te lossen. Het spreekwoordelijke heft in eigen hand nemen is een onoverkomelijke noodzaak in veel gevallen. Wat scheelt is dat vier handen meer kunnen aanpakken dan twee en een extra paar schouders de last vergroot die erop zou kunnen rusten. En als je jezelf ertoe zet om die hulp toe te laten kun je je samen nog verdomd gelukkig voelen, hoeveel verdriet er ook nog ligt om uit de weg te ruimen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten