Silently Aware

We hebben een verleden dat we niet meer delen. Het was een korte ontmoeting, een heftig ongelukje, een snelle afwikkeling van wat we nerveus een vriendschap noemden. We liepen hand in hand door de zonnige stad op weg naar het station en wisten dat vanaf dat moment alles anders zou zijn. Daarom genoten we met volle teugen. Daarom keek ik net zo lang door het wazige, besmeurde raampje van de trein tot ik zelfs je blonde haren niet meer kon onderscheiden uit de felle wereld om je heen. Wist je toen al dat je me zou gaan haten? Dat je me zou verbannen uit een wereld waarin ik zo graag aanwezig was? Je vrienden zagen het als een spel dat ik met alle mannen speelde, een kat-en-muisspel waarin ik de ongeslagen winnaar was. Daarin viel geen eer te behalen. Misschien dat ik daarom zelfs wel blij was toen je iemand ontmoette die voor jou kon zijn wat je in mensen zocht. Een hevige, ongeremde romance. Op je verjaardag, de laatste dag dat ik je zag, was ik getuige van twee mensen die zo volslagen in elkaar opgingen dat ze de met vrienden volgestopte ruimte om hun heen niet leken op te merken. Ik was blij voor jou maar het ontging me niet dat dit de laatste fragmenten zouden zijn van jouw geluk, althans, die ik zou meemaken. De laatste tekenen van leven betreffen de kennisgeving van jouw hervonden eenzaamheid. Je hart gebroken, je leven zich beperkend tot je kamer en meest nabije vrienden. Moet ik je bellen? Kan ik kijken hoe het met je gaat? Mag ik je mijn hand bieden om weer op te krabbelen? Hoe dan ook, ik ben stil op de hoogte van je pijn. Op een afstandje weliswaar, maar weet dat ik om je geef.