Openlijke twijfel

Vaak pakt hij mijn hand en drukt hem tegen zijn wang, of geeft er een kusje op. Soms buigt hij zich onverwachts naar me toe en kust me lachend. Het soort blijdschap dat hij dan uitstraalt wekt bij mij het gevoel dat hij voor altijd van mij, en van mij alleen, zal houden. Maar misschien is hij alleen maar zo euforisch omdat hij me heeft herroverd. Op mijn twijfels reageert hij dan niet, hij laat zijn goede stemming niet door mij bederven. En dat is eigenlijk wel prettig; ik voel me langzaamaan ook blij worden, hoewel ik van nature geen opgewekt mens ben. Natuurlijk weet ik best dat je niet op uiterlijkheden af moet gaan, maar dan nog. Hij ziet eruit als een gelukkig mens op die momenten. Nog steeds weet ik nooit zeker of dat dan zo is, of hij op die momenten inderdaad even gelukkig is. Maar wat weet je nu helemaal van andermans geluk, of dat van jezelf? Het gaat niet alleen om uiterlijkheden, het heeft ook te maken met gevoel. Een gevoel dat te maken lijkt te hebben met iets wat dieper gaat dan uiterlijk, hoewel zulke 'gevoelens' - van die instinctieve ingevingen uit het limbisch systeem - soms ook juist heel oppervlakkig en anachronistisch kunnen zijn. Het gevoel dat een eendenkuiken moet hebben als het sterker reageert op een roodgeverfde stok dan op de snavel van zijn eigen moeder.